Dekret Metropolity Przemyskiego

z 16 października 2020 r.

                                                                                                           Przemyśl, 16 października 2020 r.

L.dz. 1778/023/2020

DEKRET

    W związku z nasilającą się pandemią w Polsce i wprowadzeniem nowych obostrzeń, dotyczących także uczestnictwa wiernych w nabożeństwach i Mszach Świętych, odprawianych w kościołach i kaplicach, zarządzam, co następuje:

1. Mając na uwadze ograniczenia dotyczące liczby uczestników zgromadzeń religijnych dla wiernych przebywających w tzw. „strefie żółtej” (1 osoba na 4m²)i w „strefie czerwonej” (1 osoba na 7 m²), zgodnie z kan. 87 § 1, 1245 i kan. 1248 § 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego udzielam ogólnej dyspensy od obowiązku niedzielnego uczestnictwa we Mszy Świętej, począwszy od niedzieli 18 października br., osobom przebywających w takich strefach w okresie ich obowiązywania. Skorzystanie z dyspensy oznacza, że nieobecność na Mszy niedzielnej we wskazanym czasie nie jest grzechem. Jednocześnie zachęcam, aby osoby korzystające z dyspensy trwały na osobistej i rodzinnej modlitwie. Zachęcam szczególnie do duchowej łączności ze wspólnotą Kościoła poprzez transmisje radiowe w Radiu FARA oraz za pośrednictwem lokalnych i ogólnopolskich rozgłośni radiowych i stacji telewizyjnych.
2. W kościołach i kaplicach należy bezwzględnie przestrzegać wszystkich obowiązujących zasad reżimu sanitarnego.Przypominamy również, że maseczek lub przyłbic zakrywających nos i usta, zobowiązani są używać:

– wierni uczestniczący w liturgii, chyba że mają wymagane zwolnienie,
– pracownicy kościelni w sytuacjach kontaktu z innymi osobami (np. podczas zbierania składki czy w czasie przygotowania paramentów w świątyni, w której przebywają inne osoby),
– służba liturgiczna podczas liturgii i przygotowania do niej, z wyjątkiem diakona, lektora i psalmisty w momentach czytania lub śpiewu. Maseczek lub przyłbic mają ponadto używać celebrans i koncelebransi, podczas rozdawania Komunii św. i procesji przez świątynię.

Wszystkie informacje dotyczące naszej Archidiecezji będą umieszczane na bieżąco na stronie przemyska.pl.

Zachęcam do intensywnej modlitwy w intencji ustania pandemii, a także w intencjach chorych i personelu medycznego oraz służb ratowniczych.

Z serca wszystkim błogosławię

                                                                    /-/ ✠ Adam Szal
                                                                         Metropolita Przemyski

                                                                             /-/ ks. Bartosz Rajnowski
                                                                                  Kanclerz Kurii

HARMONOGRAM NABOŻEŃSTW RÓŻAŃCOWYCH 

PROWADZONYCH PRZEZ GRUPY PARAFIALNE

św. Michał Archanioł

     Któż, jak Bóg!

     Pismo święte Starego Testamentu mówi o Archaniele Michale jako jednym z najpotężniejszych duchów niebieskich, Wodzu Izraela, który towarzyszy temu ludowi w jego dziejach (Dn 10,13.21; 12,1). Jeszcze więcej o nim mówią starotestamentalne księgi apokryficzne (Księga Henocha, Apokalipsa Barucha, Apokalipsa Mojżesza). Michał w tych księgach występuje jako osoba pierwsza po Bogu. Jest Archaniołem, jednym z czterech najpotężniejszych duchów, księciem aniołów, obdarzonym szczególnym zaufaniem przez Boga i kluczami do nieba. On składa ofiarę na niebieskim ołtarzu Świętego Świętych; jest aniołem sprawiedliwości i sądu, aniołem łaski i zmiłowania, aniołem miłosierdzia Bożego. On wstawia się za Izraelitami, jest ich aniołem.

     W Liście św. Judy Apostoła pojawia się jako walczący z szatanem o ciało Mojżesza. W Apokalipsie św. Jana Apostoła ukazany jest jako stojący na czele hufców niebieskich walczących zwycięsko z szatanem i jego zwolennikami.

     We wczesnochrześcijańskim piśmiennictwie (Tertulian, Orygenes, Hermas, Didymus) uchodzi za Księcia Aniołów; Archanioła, któremu Bóg powierza zadania wymagające szczególnej siły. On wstawia się za ludźmi przed Bogiem; jest aniołem Ludu chrześcijańskiego; On stoi u wezgłowia umierających a potem towarzyszy im w drodze do wieczności.

     Z tymi właśnie funkcjami złączył się, poczynając od XII wieku jego patronat nad kaplicami cmentarnymi.

     W ikonografii przedstawiano go także z wagą w ręku, do odmierzania dobrych uczynków. Już od wczesnych wieków chrześcijaństwa uważany jest za wodza a zarazem pogromiciela zbuntowanych aniołów; tak też przedstawia go najczęściej malarstwo w sztuce ikonograficznej.

     KULT świętego Michała Archanioła istniał już w starożytności chrześcijańskiej; świadczy o tym wiele dowodów liturgicznych. Znacznie później pojawił się kult oddawany na Górze Gargano koło Siponte w południowej Italii, gdzie miał się. zjawić św. Michał Archanioł. Cześć ta miała początkowo charakter lokalny, później jednak została rozszerzona na cały Kościół - w dniu 8 maja. Z czasem Jego imię. weszło do liturgii mszalnej, przy poświęceniu kadzidła i w liturgii pogrzebowej.

     Święty Michał Archanioł ukazał się także za czasów św. Grzegorza Wielkiego, papieża, w Rzymie podczas procesji przebłagalnej odprawianej na zamku zwanym odtąd Zamkiem Świętego Anioła, i włożył miecz do pochwy na znak, że Bóg odwróci srożący się gniew od ludu rzymskiego. Odtąd dżuma ustała.

     Oprócz tego znanych jest jeszcze kilka innych sanktuariów św. Michała w Kościele.

     Kościół Rzymski czcił św. Michała zawsze dnia 29 września. W czasie ostatniej reformy Kalendarza Rzymskiego, w tym dniu dołączył Kościół także do czci liturgicznej świętych archaniołów Rafała i Gabriela.

     Święty Michał Archanioł czczony jest jako Patron i protektor Kościoła świętego; zwycięski obrońca w walce z szatanem, z jego pokusami i mocami piekielnymi. Kościół Wschodni czci go także jako patrona chorych.

     Święty Michał Archanioł jest patronem Austrii i Niemiec, a w Polsce patronem Małopolski i diecezji łomżyńskiej.

     Sługa Boży ks. Bronisław Markiewicz pod Jego imieniem założył dwa zgromadzenia zakonne: męski i żeński, którym zlecił wychowanie młodzieży, zwłaszcza opuszczonej i sierot (Księża Michalici i Siostry Michalitki).

     IMIĘ - W Polsce pod jego imieniem wybudowano ponad 300 kościołów; Jego imię nosili polscy królowie, biskupi, szlachta i lud. Do ostatnich lat było to imię powszechnie używane. Dzisiaj ponownie imię św. Michała nadaje się coraz cząściej na chrzcie świętym. Od tego imienia wzięło swoją nazwę aż 222 miejscowości w naszej Ojczyźnie.

     Kościół ponad 20 osobom tego imienia przyznał chwałę świętych lub błogosławionych, między innymi: Michał de Sanctis (1590-1625), Michał Garicoits (1797-1863), Michał Ghebre (1791-1855) misjonarz, Michał Rua (1837-1910), Michał Franciszek Cordero (1865-1910), Michał Pro (1891-1927).

Modlitwa w tekście papieża Leona XIII brzmi:

Święty Michale Archaniele, broń nas w walce, a przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy, a Ty, Książę niebieskich zastępów, szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen

 Ks. Antoni Michno

Obecnie - Parroquia Eclesiastica Chicaña

Zamora Chinchipe, Ecuador 

http://parroquiachicana.com

Po roku pracy w parafii Los Encuentros, od sierpnia 2019 roku jestem proboszczem w parafii Chicaña.

PARAFIA

Parafia Chicaña jest w bezpośrednim sąsiedztwie do poprzedniej, w której pracowałem – Los Encuentros. Na terenie parafii znajduje się 21 miejscowości, które różnią się wielkością i również kulturą zamieszkujących w nich ludzi.

W większości są to potomkowie Hiszpanów zmieszani z miejscową ludnością na przestrzeni historii. Kolejną grupą bardzo liczną są Indianie Saraguros, którzy odróżniają się przede wszystkim strojem. Zachowując własną kulturę mężczyźni noszą długie warkocze, na głowie kapelusz i spornie, które kończą się pod kolanem. Natomiast kobiety, długie czarne spódnice aż do kostek, haftowaną białą koszulę i na głowie kapelusz.

Ostatnią grupą są Indianie Shuar, którzy w codziennym życiu upodobnili się do kolonizatorów i przyjęli w zasadzie styl życia cywilizacji zachodniej. Jedynie w specjalnych okolicznościach przywdziewają strój tradycyjny, którym jest kolorowa spódnica dla mężczyzn i pióropusz na głowie, a dla kobiet niebieska suknia z przepaską z muszli.

Parafia liczy około 4000 mieszkańców, rozproszonych na dużej przestrzeni. Z miejscowości Chicaña, centrum parafii, gdzie mieszkam do najdalszej wioski mam ponad 30 kilometr, co w warunkach tutejszych wynosi 1 godzin i 20 minut drogi.

Mieszkańcy są bardzo życzliwi, pomagają księdzu w przetrwaniu i współpracują w tworzeniu życia religijnego i umacnianiu wiary. Jednocześnie zmagają się z biedą, z codziennymi trudnościami w relacjach międzyludzkich i potrzebują nadal pomocy dobrych serc, które pamiętają o misjach i misjonarzach.

PRACA DUSZPASTERSKA

Głównym zadaniem misjonarza jest szukanie dusz i pomoc w poznaniu Chrystusa naszego Pana i Zbawiciela. Codziennie msza święta jest sprawowana w innych miejscowościach, tak, aby wierni mieli jak najczęstszy kontakt z Panem Bogiem.

Obok Mszy świętej głównym zadaniem jest katecheza. W tym roku katechetycznym uczęszcza na lekcje katechezy w całej parafii 370 dzieci. W tej pracy pomaga mi 52 katechistów, którzy co tydzień spotykają się z dziećmi i młodzieżą. W tym roku do I Komunii św., opóźnionej mocno przez COVID-19, przystąpi 67 dzieci, a do Sakramentu Bierzmowania 84 osoby.

W Ekwadorze rodzi się dużo dzieci, dlatego Sakrament Chrztu św. jest bardzo częsty. Daje to wielką radość, widząc jak przybywa wielu nowych uczniów Chrystusa.

Odwiedziny chorych, rozmowy ze starszymi i niepełnosprawnymi to codzienność. W centrum parafii, w miejscowości Chicaña budujemy nowy kościół, który będzie służył całej społeczności, przede wszystkim na Sakramenty Bierzmowania i Komunii św., które najczęściej sprawuje się w centrum.

 =======================================================================

    Odłóżmy na ten czas wszystkie mniej istotne sprawy, telewizor, internet, telefon i znajdźmy chociaż pół godziny dla Pana.

     Adoracja ma wielką moc – jest pomocą i ratunkiem w trudnych sprawach, małżonków, dzieci, wnuków, bliskich, przyjaciół, Ojczyzny      i Kościoła. Adoracja jest też spotkaniem twarzą w twarz z żywym, Zmartwychwstałym Jezusem Chrystusem, obecnym w Najświętszym Sakramencie. Powierzeniem Mu wszystkich trosk, bezinteresownym uwielbieniem Boga i zadośćuczynieniem za grzechy nasze i świata całego. Nie musimy czuć obecności Pana – w adoracji nie chodzi o nasze dobre samopoczucie czy samozadowolenie, ale wierne trwanie przy Nim, budowanie miłości i zawierzenia mimo ciemności. 

     Aby mieć pewność, że adoracja będzie trwać nieprzerwanie przez 24-godziny, zorganizowana została 48-osobowa grupa adorujących –     po 2 osoby na każdą godzinę.

Jeśli ktoś chciały wpisać się na stałą, porę –

lista ciągle znajduje się w zakrystii.

O szczegóły można dopytać pod numerem telefonu 696 878 061.

                                                               więcej >>>

Boże Ciało - święto Eucharystii

     W czwartek po niedzieli Trójcy Przenajświętszej Kościół obchodzi uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, nazywaną tradycyjnie Bożym Ciałem. Uroczystość ta stwarza doskonałą okazję do rozważania wielkiej tajemnicy wiary, którą jest Przenajświętsza Eucharystia. Jest też okazją do publicznego uwielbienia Chrystusa w Najświętszym Sakramencie.
     Święto Bożego Ciała ma swoje początki w XIII wieku. Wtedy kult Chrystusa obecnego w Przenajświętszej Eucharystii bardziej koncentrował się na pragnieniu oglądania Hostii konsekrowanej w czasie podniesienia, celem adoracji i uwielbienia. Wierni natomiast rzadko przystępowali do Komunii św., która jest wyrazem pełnego uczestnictwa w Ofierze Eucharystycznej. W ten sposób najważniejszym momentem we Mszy św. stało się Podniesienie, a nie przyjmowanie Ciała Chrystusa pod postacią Chleba.
     Do wprowadzenia święta Bożego Ciała, jako dnia szczególnego uwielbienia Chrystusa Eucharystycznego, przyczyniła się bł. Julianna (+1258), z klasztoru Mont Cornillon w Belgii. Święto zaczęto obchodzić najpierw w Liége. W 1264 r. papież Urban IV rozszerzył to święto na cały Kościół. W papieskiej bulli wymienione są powody, które uzasadniają potrzebę ogłoszenia święta: ożywienie wiary w rzeczywistą obecność Chrystusa w Przenajświętszej Eucharystii, zadośćuczynienie za znieważanie Chrystusa w Najświętszym Sakramencie oraz potrzeba szczególnego uczczenia ustanowienia tej wielkiej tajemnicy wiary w Wielki Czwartek. Na obchód święta Bożego Ciała papież Urban IV wyznaczył czwartek po uroczystości Trójcy Przenajświętszej. Niespodziewana śmierć Papieża uniemożliwiła ogłoszenie bulli. Uczynił to dopiero papież Jan XXII w 1317 r. Tę datę uważa się za początek obchodu Bożego Ciała w całym Kościele.
     W Polsce jako pierwsza święto Bożego Ciała wprowadziła diecezja krakowska. Mówią o tym statuty synodalne biskupa Nankera z 1320 r. W 1347 r. w Krakowie zbudowano też piękny kościół pw. Bożego Ciała. Na początku XV wieku święto to obchodzone było już prawie we wszystkich diecezjach.
     Początkowo w Boże Ciało nie było procesji. Pierwsze wzmianki o jej istnieniu w Kolonii pochodzą z 1279 r. Wkrótce zwyczaj ten przyjęły inne kraje Europy Zachodniej. W Polsce zwyczaj procesji w Boże Ciało przyjął się w XV wieku. W ciągu minionych wieków procesje te były zawsze bardzo uroczyste. Uczestniczyło w nich całe społeczeństwo, i to nie tylko w sam dzień Bożego Ciała, ale przez całą oktawę, czyli przez osiem dni.
    Za autora tekstów Oficium i Mszy oraz hymnów na tę uroczystość uważa się największego teologa średniowiecza - św. Tomasza z Akwinu. Teksty te należą do modlitewnych arcydzieł wielbiących Chrystusa obecnego w Najświętszym Sakramencie.
     Jaki jest cel procesji Bożego Ciała do czterech ołtarzy wzniesionych na trasie? W art. 77 czytamy: "W procesjach, w czasie których celebrans niesie Najświętszą Eucharystię poza kościół wśród uroczystych obrzędów i śpiewów, lud chrześcijański składa publiczne świadectwo swej wiary i pobożności wobec Najświętszego Sakramentu".
Podniosła i uroczysta jest ta procesja Bożego Ciała. W czerwcowym słońcu powiewają chorągwie. Niewiasty ubrane w ludowe stroje niosą feretrony. Dzieci pierwszokomunijne sypią kwiatki. Grają orkiestry i śpiewają chóry. Za Chrystusem Eucharystycznym, niesionym w złocistej monstrancji pod baldachimem, podąża rzesza wiernych. Rozlega się niesiony wiatrem śpiew:
Zróbcie Mu miejsce, Pan idzie z nieba,
Pod przymiotami ukryty chleba.
Zagrody nasze widzieć przychodzi
I jak się Jego dzieciom powodzi.
     W nowym kalendarzu liturgicznym święto Bożego Ciała otrzymało nową nazwę: Uroczystość Ciała i Krwi Chrystusa. W nazwie tej została ukazana w sposób integralny prawda, że w Przenajświętszej Eucharystii jest obecny Chrystus z Ciałem i Krwią swoją. Uroczystość Ciała i Krwi Chrystusa ma przypomnieć nam, że najcenniejszą monstrancją dla Chrystusa jest człowiek. Najpiękniejszą zaś procesją jest jego podejście do ołtarza i przyjęcie Chrystusa w Komunii Świętej.

Drogi Księże Proboszczu, Drodzy Kapłani, Drogie Siostry Zakonne,

Drodzy Parafianie Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sanoku i Przyjaciele Misji! 

     „Wy się nie bójcie! Gdyż wiem, że szukacie Jezusa Ukrzyżowanego. Nie ma Go tu, bo zmartwychwstał, jak powiedział” (Mt 28, 5 – 6).  Słyszymy te słowa w Liturgii Wigilii Paschalnej jak Anioł mówi do stojących przy pust