„Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5, 14-15).

Szczególnej pomocy Boskiej potrzebuje człowiek w czasie ciężkiej choroby, a zwłaszcza w niebezpieczeństwie śmierci. Dla chorych ustanowił też Pan Jezus Sakrament Namaszczenia Cho­rych. Sobór Watykański II przypomina, że „Namaszczenie Chorych nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiedni zatem czas przyjęcia tego sakramentu jest wówczas, gdy dla wiernych zaczyna się niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości” (KL 73), a także „Przez święte Chorych Namaszczenie i modlitwy kapłanów, cały Kościół poleca chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, aby ich podźwignął i zbawił, a nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzali dobra ludowi Bożemu” (KK 11).

Sakrament ten udziela choremu łaski Ducha Świętego, napełnia go Bożą ufnością i udziela siły przeciwko pokusom złego ducha oraz pozwala przezwyciężyć lęk przed śmiercią. Przynosi ulgę w cierpieniach ciała, a czasem przywraca zdrowie ciała.

Namaszczenie Chorych gładzi też grzechy, jeżeli chory nie może się spowiadać, a żałuje za grzechy.

Sakrament Namaszczenia Chorych może przyjąć chrześcijanin, który doszedł do używania rozumu i jest poważnie chory. Należy go przyjmować, o ile to możliwe, po spowiedzi, w stanie łaski uświęcającej.

Należy przyjąć ten Sakrament w każdej poważnej chorobie, albo, jeżeli w czasie tej samej choroby nastąpi pogorszenie. Przed operacją chirurgiczną można udzielić Namaszczenia, ilekroć poważna choroba jest przyczyną operacji.

Jeśli są wątpliwości czy chory rzeczywiście umarł, można udzielić tego Sakramentu warunkowo.

Szafarzem Namaszczenia Chorych jest tylko kapłan, który udziela w ten sposób, że namaszcza czoło i ręce chorego olejem poświęconym i wypowiada słowa:

 „Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. W.: Amen.

Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie” W.: Amen.

Z chwilą, gdy człowiek ciężko zachoruje, nie powinien zwlekać z przyjęciem Sakramentów: Pokuty, Komunii św. i Namaszczenia Chorych aż do utraty przytomności lub chwili konania, lecz powinien starać się jak najwcześniej pojednać się z Bogiem. Osoby, które opiekują się chorymi i które im naprawdę dobrze życzą, powinny skłaniać ich do tego, by się pojednali z Bogiem i zawezwali kapłana.

Należy też zwalczać niewłaściwą obawę, jakoby zaopatrzenie chorego Sakramentami świętymi mogło mu zaszkodzić lub przyśpieszyć jego śmierć. Przeciwnie, Sakramenty święte, a zwłaszcza Namaszczenie Chorych, przynoszą choremu uspokojenie i ulgę w cierpieniach duszy i ciała.

Obrzędy Namaszczenia Chorych

Mieszkanie chorego powinno być czyste. Stół winien być nakryty białym obrusem, na nim należy umieścić krzyż, dwie zapalone świece, wodę święconą, kropidło, watę, szklankę z wodą i łyżkę stołową.

Poświęcenie mieszkania.

Po przybyciu do chorego, kapłan kropi święconą wodą chorego, mieszkanie i obecnych oraz odmawia przepisane modlitwy.

    Jeżeli chory może się spowiadać — słucha jego spowiedzi.

Po modlitwie za chorego, namaszcza go olejem świętym, czyniąc znak krzyża. Ten znak krzyża przypomina związek Namaszczenia Chorych ze zbawczym dziełem Chrystusa. Wypowiada przy tym słowa wyznaczone przez Kościół.

Następują dalsze modlitwy

Po namaszczeniu, chory przyjmuje Komunię świętą, pokarm na drogę wieczności, czyli tzw. wiatyk. Błogosławieństwo apostolskie.

Na końcu kapłan udziela błogosławieństwa apostolskiego z odpustem zupełnym na godzinę śmierci.